تشنه نمیتوان ماند

هِگِل جهان را دارای روح میداند و سیرِ روحِ جهان را در جهت جستجوی آزادی! او میگوید هدف تاریخ آشکار کردن ایده ی آزادی در آگاهی آدمی است.

.

به تاریخ بنگریم و آنچه که بر آدمی گذشته است. جنگ، اسارت، انقلاب، آزادی. تاریخ همچنان تکرار میشود، در این تکرار بشر به آزادی های زیادی دست یافته و از دست قانون های ناعادلانه ی بسیاری خود را نجات داده است.
.
اما اسارت آدمی تمام شدنی نیست، اسارت اکنون به معنای قدیمی در زندان بودن نیست، هرچند که زندانی هایمان کم نیستند. به زندگی خودمان بنگریم، به روزمرگی ها، به شبه نیاز هایی که شاید نیاز نباشند ولی اسیرشان شده ایم،نیاز هایی که تلاش میکنیم از دست کردنشان رهایی یابیم.اسارت اکنون به شکلی دیگر خود را نشان میدهد.
.

هِگِل درست میگوید، سیرِ روحِ تاریخ در جهت دستیابی به آزادی است، اما سیری شاید پایان ناپذیر و یا حتی چرخه وار، آزادی سراب نیست، اندک آبی است که آدمی در بیابان اسارت به آن میرسد، لبی تر میکند،اما سیراب نمیشود، وباز به دنبال چشمه ی آزادی میرود، و این جستجو شاید هرگز به پایان نرسد، اما تشنه نمیتوان ماند.